Zima nie musi oznaczać okresu bez wędrówek. Wiemy, że to co wielu z nas kocha - góry - właśnie zimą wygląda jeszcze bardziej majestatycznie. Mamy dla Was zachętę do podzielenia się swoimi wyprawami - zapraszamy do zapoznania się z zimowym konkursem organizowanym pod hasłem "Z górskimi pozdrowieniami"

Zachęcamy do wzięcia udziału w I edycji konkursu podróżniczo-fotograficznego. Nie obejdzie się bez nagród!

Adlitzgraben to dolina w rejonie przełęczy Semmering (Austria). Dolina jest skalista, miejscami tworzy malowniczy wąwóz. W jej skrajnie zachodniej części, pomiędzy miejscowościami Orthof i Breitenstein znajdują się dwie skały: Falkenstein (ok. 500 m długości mur, wysokość do 70 m) i Zapf (skałka wys. 30 m, szer. ok.50 m, silnie przewieszona), na których koncentruje się ruch wspinaczkowy.

Großglockner (Grossglockner) ? najwyższy szczyt Austrii, w Wysokich Taurach (Alpy), o wysokości 3798m n.p.m. Wznosi się ponad lodowcem Pasterze, na charakterystyczny kształt szczytu (przypomina on piramidę) składają się dwa wierzchołki ? Großglockner oraz Kleinglockner.

Kiedy zaczęliśmy się zastanawiać jak spędzić tegoroczne wakacje, pojawił się w naszych głowach pomysł, żeby zdobyć jedną z najpiękniejszych gór świata ? Matterhorn.

Obiekt zamkowy być może powstał po najeździe tatarskim, który miał miejsce w roku 1241. Ówcześnie, rejony te były częścią Państwa Węgier. Jak można mniemać, decyzja o wybudowaniu warowni mogła mieć dwa motywy: ochronienie wschodniej granicy państwa i ochrona trasy biegnącej do Polski jak również utworzenie centrum administracji dla Orawy.

Streszczając: 4 dni poszukiwań, trzy pory roku i doczekaliśmy się triumfu. Przejdźmy jednakże bliżej, do otworu dziury. Jest to studnia, o długości około 4,5m, o której ktoś wspomniał, że można do niej zejść jak po schodach. Nieco napiął jednakże rzeczywistość, gdyż mimo wszystko po schodach przemieszczam się z wiele większą naturalnością. Jednakże zejście w dół nie stanowi większego problemu, wymaga wyłącznie troszkę gimnastyki i przezwyciężenia strachu.

Nasz orszak samochodowy wyruszył z Bielska po godzinie 22.00. Na szczęście nikt się nie zgubił na szosie i planowo dojechaliśmy na przełęcz Krowiarki. Wyjazd z Bielska można troszkę opóźnić, żeby nie czekać nazbyt długo na wierzchołku na upragnione słońce. Na przełęczy wybierzemy czerwony szlak kierujący prosto na Babią Górę. Prognozowany czas dojścia na szczyt to 2h 30 minut. Jednak nie posiadaliśmy presji czasu, wręcz odwrotnie - przemijający czas działał na naszą korzyść. Dosyć "ostre" przewyższenie na Sokolicę, zaczęło dawać się niektórym we znaki. Kawałek ten prowadzi cały czas lasem, oczywiście o tej porze ciemnym. Sceneria prędzej z dobrego filmu grozy, przyspieszone oddechy, coś trzasnęło z lewej strony, nad borem mała mgiełka.... Wędrując samemu mniemam, że czas wyjścia na Babią Górę w tych warunkach wyniesie około 1h. My z większymi albo mniejszymi przeciwnościami po godzinie zdobywamy Sokolicę. Na wierzchołku rozpoczyna już wystarczająco silnie wiać, wcześniej drzewa hamowały wiatr. Tutaj pierwszy łączny spoczynek. Ze skarpowego urwiska wyłania się zamiar naszej mrocznej wycieczki. Pogoda raczej nie sprzyja porannemu podziwianiu słońca, jednak nasz meteo nie uwzględniał deszczu.